11 Ocak 2017 Çarşamba

Ne desem bilemedim...

Her seferinde eskiye dair lazım olan bir şey için geliyorum buraya. Ve Bora 6 yaşına girmişken neyi nasıl anlatacağımı şaşırıp yavaşlamaya çalışıyorum.

Herkesin anneliği, yöntemi kendine göre tasarlanmış değil mi? Kendi hayat tecrübemiz, kazanımlarımız, iç güdülerimizle yürüttüğümüz anneliğin; en keyifsiz olduğunuz anlarda bile bizi nasıl sarıp sarmaladığını ve tekrar yolu yürümemizi sağladığını en iyi sizler bilirsiniz sanırım. İçinde hiç bitmeyen telaşı alıp koynuna yatarsın ya hep ama o mutluluk hep yüreğinin ta orta yerindedir. İşte tam da bir sürü tezat duyguyu içine alan bir şey benim için annelik. Kimsenin hakkımda ne düşündüğünü umursamadığım, yapamadıklarım için pişmanlık duymadığım, sevmekten asla vazgeçmediğim ve sonsuzluğu hayal ettiğim bir şey... O küçük kalbi eğer bana "anne bugün moralin bozuk gibi ama bazen hayatta böyle şeyler olur, üzülme" diyorsa eğer iyi ki anne olmuşum ben...




Hiç yorum yok: